|
Books Παρουσίαση:
Παντελή
Μούτουλα: “Tα
Τσίντζινα. Ιστορία του Χωριού και της
Για περισσότερα από εκατό χρόνια, Έλληνες και ξένοι ακαδημαϊκοί, διαννοούμενοι, απλοί Τσιντζινιώτες και φίλοι του χωριού, έχουν συνεισφέρει με δεκάδες άρθρα και μια ανέκδοτη, χειρόγραφη Μονογραφία[1] για θέματα που σχετίζονται με την ιστορία των Τσιντζίνων και της γύρω περιοχής. Πλέον, το πρώτο βιβλίο που πραγματεύεται το αντικείμενο είναι γεγονός. Συγγραφέας του είναι ο ιστορικός Παντελής Μούτουλας. Με αρκετά βιβλία ήδη στο ενεργητικό του αλλά και ευρύτερη συγγραφική και μεταφραστική δράση, ο Μούτουλας παρουσιάζει τον πρώτο από δύο τόμους για την ιστορία του χωριού και της περιοχής του, ο οποίος καλύπτει την περίοδο ως τη λήξη της Β΄ Βενετοκρατίας στην περιοχή, το 1715. Γεννημένος στην Αθήνα από Τσιντζινιώτισσα μητέρα, ο Μούτουλας είναι αρκετά οικείος με την περιοχή. Ωστόσο η αυστηρή ακαδημαϊκή του προσέγγιση σε ένα θέμα που ίσως παρέχει πεδίο για να παρεισφρύσει το συναίσθημα, είναι προφανής ήδη από τις εναρκτήριες προτάσεις του προλόγου του: “Είναι ευχάριστο που υπάρχουν στη χώρα μας άνθρωποι (…) με ανησυχίες ως προς το παρελθόν του τόπου τους και με τη διάθεση να το καταγράψουν. Ωστόσο στη συγγραφή των περισσότερων βιβλίων αυτού του είδους, ακολουθείται μια πεπατημένη: Το χωριό εξωραΐζεται (…) η σύνδεσή του με τον ευρύτερο χώρο υποβαθμίζεται, ενώ συγχρόνως αναζητούνται και, αν δεν υπάρχουν, κατασκευάζονται δεσμοί με την ελληνική αρχαιότητα και το ένδοξο νεώτερο παρελθόν του τόπου (…). Πολλές φορές, η άκριτη παρουσίαση των «σημαντικών» οικογενειών του τόπου και η ρομαντική απεικόνιση γεγονότων, εθίμων κλπ, συμβάλλει στην ανάδειξη μιας συνολικά παραπλανητικής εικόνας για το χωριό[2]. Έχοντας απορρίψει την πεπατημένη και μάλλον “ασφαλή” οδό τέτοιων συγγραφικών προηγούμενων, ο Μούτουλας δεν προσποιείται άγνοια ως προς τις δυσκολίες που η προτεινόμενη μεθοδολογία του αντιμετωπίζει. Παραπέμποντας στον ιστορικό Σπύρο Ασδραχά, δηλώνει ότι “το ιστορικό υλικό λαμβάνει αξία από τα ερωτήματα που του απευθύνουμε[3]”. Μετά από αυτή τη διαπίστωση, βέβαια, αρχίζουν τα προβλήματα: “Οι ερωτήσεις προς τα ιστορικά τεκμήρια, τα οποία τίθενται στη διάθεσή μας, προκύπτουν από μια πρότερη απόφαση: πού κοιτάζουμε, τι αναζητούμε, τι αληθινά θέλουμε να βρούμε. Αντιστοίχως τίθενται σε λειτουργία τα αμυντικά αντανακλαστικά του ερευνητή, ο οποίος εξετάζει ποιες ερωτήσεις να διαγράψει, τι είδους σχέδια να εγκαταλείψει, ποια σημεία να αποφύγει[4]”. Με γνώμονα τα παραπάνω, συνιστά καθαρή επιλογή του συγγραφέα να αρχίσει το ταξίδι από τη Ζαραφώνα, χωριό που βρίσκεται 16 χμ. ανατολικά των Τσιντζίνων, τον 5ου μ.Χ. αιώνα. Το αρχικό σημείο επαφής συνιστά μια παλαιοχριστιανική βασιλική, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Τα ερείπιά της συνιστούν την πρώτη απόδειξη ανθρώπινης παρουσίας (ορθότερα: οργανωμένης κοινωνίας) και σημαντικότητας στη μείζονα περιοχή. Από εκεί, ο Μούτουλας ξετυλίγει ένα στέρεο μονοπάτι από ισχυρά τεκμηριωμένα πειστήρια, που μας οδηγεί στην πρώτη απόδειξη οργανωμένου και ισχυρού οικισμού στα Τσίντζινα τον 13ο αιώνα και σε βάσιμες ενδείξεις οργανωμένης κοινότητας εκεί ίσως 200-300 χρόνια νωρίτερα, αλλά βέβαια όχι παλαιότερα. Η προσέγγιση αυτή είναι ακαδημαϊκά τουλάχιστον σωστή. Υφέρπει όμως την ερώτηση, γιατί ο συγγραφέας ξεκινά το ταξίδι του από τη Ζαραφώνα του 5ου μ.Χ. αιώνα και 16 χμ ανατολικά των Τσιντζίνων, απορρίπτοντας εντελώς (όντως δεν γίνεται σαφής αναφορά) το μη χρονολογημένο αλλά σίγουρα παλαιότερο κτίσμα στην περιοχή Μάρμαρα, μόλις 4 χμ δυτικά των Τσιντζίνων. Η τοποθεσία αυτή, έχει συσχετισθεί με τις ταξιδιωτικές σημειώσεις του Παυσανία τον 2ο μ.Χ. αιώνα. Ο Παυσανίας, διερχόμενος τον Πάρνωνα με προορισμό τη Σπάρτη, καταγράφει μια σειρά από τοπογραφικές λεπτομέρειες στη μείζονα περιοχή του δυτικού Πάρνωνα και ίσως σε απόσταση μικρότερη των 16χμ. από το χωριό –όπως το δάσος Σκοτίτα, το ναό του Διός και τας Ερμάς- οι οποίες ακόμη δεν έχουν ρητά εξακριβωθεί από τους αρχαιολόγους. Ο συγγραφέας, δεν αγνοεί[5] ότι η μείζων περιοχή δέχτηκε σημαντικές ανθρώπινες παρεμβάσεις –όπως ένα ιδιαίτερα ανεπτυγμένο οδικό δίκτυο- αδειάλειπτα από την πρωτοελλαδική εως και τη ρωμαική εποχή, όπως τεκμαίρεται από τα διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα και πηγές[6]. Υπογραμμίζει επίσης την απουσία συστηματικής αρχαιολογικής έρευνας και εντός του οικισμού, δεδομένων και των μαρτυριών εντοπίων για αρχαία ταφικά ευρήματα στην περιοχή του ναού του Αγ. Νικολάου στη βορειοδυτική άκρη των Τσιντζίνων. Στην πραγματικότητα όμως, ο Μούτουλας χρησιμοποιεί την ακαδημαϊκή του κρίση ενάντια στο να εμπλέξει περισσότερο ενεργά την ιστορία του οικισμού με αυτά τα ευρήματα, δεδομένων αφ΄ ενός των πραγματικά ισχνών στοιχείων για τεκμηρίωση, αλλά σημαντικότερα, την απουσία στοιχείων για οικισμό στα Τσίντζινα για τουλάχιστον 800 με 1.000 χρόνια μετά την περιοδεία του Παυσανία. Συσχετίζοντας λοιπόν τα συμπεράσματα από την παρουσία της παλαιοχριστιανικής βασιλικής στη Ζαραφώνα με το γενικότερο ιστορικό γίγνεσθαι στη Λακεδαίμονα της εποχής, ο επόμενος σημαντικός σταθμός είναι το αλλοτινό κεφαλοχώρι Χρύσαφα, τον 11ου μ.Χ. αιώνα. Ευρισκόμενη περίπου 25χμ. νότια των Τσιντζίνων και 18χμ ανατολικά της πόλης της Σπάρτης, στη Χρύσαφα πλήθος πηγών υποδεικνύει αξιόλογη ανάπτυξη και κοινωνία με σαφή διαστρωμάτωση τουλάχιστον από τις αρχές του 1300, η οποία συνεχίζεται σταθερά εως και το 18ο αιώνα. Ενώ τα Τσίντζινα παρουσιάζονται αρχικά ως μεσαίου μεγέθους αλλά αξιομνημόνευτος οικισμός[7] στο γνωστό χρυσόβουλο του 1314 (και όχι του 1292 ως είχε επικρατήσει), από άλλα τεκμήρια την ίδια εποχή προκύπτουν στοιχεία δομημένης κοινωνίας αλλά και τουλάχιστον στοιχειώδους κοινωνικής διαστρωμάτωσης[8]. Δεν πρέπει να λησμονείται ότι η περιοχή της Πελοποννήσου γενικά αλλά ιδιαίτερα του Πάρνωνα, τουλάχιστον από τη μεσοβυζαντινή περίοδο και ως τα μέσα του 18ου αιώνα, μας παρουσιάζεται ως εξαιρετικά αραιοκατηκημένη και με περιοδικές δημογραφικές κρίσεις. Ιδωμένο από αυτή τη σκοπιά, ο Μούτουλας μας παρουσιάζει τον αναπάντεχο δυναμισμό του 17ου αιώνα[9]. Είναι αυτή η εποχή κατά την οποία η Μονή Αγίων Αναργύρων, 3,5χμ νοτιοδυτικά των Τσιντζίνων ανασυγκροτείται. Λίγο μακρύτερα, η παλαιότερη Μονή των Αγίων Τεσσαράκοντα μεταφέρεται σε νέο συγκρότημα εντός της έκτασής της το 1615. Μέσα στο χωριό, αγιογραφείται ο προϋπάρχον ναός του Αγίου Βλασίου το 1611. Τσιντζινιώτες μοναχοί καταγρλαφονται σε σημαίνουσες θέσεις στη μοναστική αδελφότητα των Αγ. Αναργύρων, ενώ ένας Τσιντζινιώτης ιερομόναχος είναι υποψήφιος (αν και δεν εκλέγεται τελικά) Αρχιεπίσκοπος Λακεδαιμονίας, το 1697. Κατά τη διάρκεια της βραχύβιας Βενετοκρατίας (1688-1715), η απογραφή Γριμάνι βρίσκει στα Τσίντζινα 144 κατοίκους σε 46 οικογένειες. Αν και εδώ έχουμε περισσότερο τάξεις μεγέθους παρά εξακριβωμένα απόλυτα μεγέθη, το χωριό έρχεται 13ο πολυπληθέστερο στα 53 που συναπαρτίζουν τη βενετσιάνικη επαρχία Χρυσάφης (territorio di Crisaffa)[10]. Τέλος, το χωριό παρουσιάζεται να συνεισφέρει δυσανάλογα υψηλά στην περιφερειακή διοίκηση, τόσο χρηματικά (κυρίως σε είδος), όσο και σε άνδρες, σημείο ασφαλώς του σχετικού δυναμισμού και της ευρωστίας του. Ο συγγραφέας περαιώνει την αφήγηση του 1ου τόμου με τη λήξη της βενετοκρατίας, το 1715. Τούτο καθώς οι επόμενες περίοδοι διαφέρουν σημαντικά από τους αιώνες πριν. Αντίθετα με την αργή ροή των γεγονότων τους 6-8 προηγούμενους αιώνες στα Τσίντζινα, τα γεγονότα των επόμενων δεκαετιών μοιάζουν συγκριτικά να εξελίσσονται με μορφή... χιονοστιβάδας. Ταυτόχρονα, πληθαίνουν –και γίνονται αρκετά λεπτομερέστερες και εγκυρότερες- οι πηγές. Κατά συνέπεια, απαιτείται διαφορετική προσέγγιση και διαφορετική μεθοδολογία για τις επόμενες χρονικά περιόδους. Όπως καταλήγει ο συγγραφέας, κλείνοντας τον 1ο τόμο, το 1715 ένα σημαντικό στοιχείο για τα Τσίντζινα συνιστά αφ΄ εαυτού η αδαιάλειπτη και ήδη μακραίωνη ιστορία του οικισμού: “Στο χάρτη της αραιοκατοικημένης και ολιγάνθρωπης μεσαιωνικής Λακωνίας η κώμη Τσίντζινα δεσπόζει σε μια ευρεία περιοχή του κεντρικού Πάρνωνα, μακριά από τα μεγάλα πληθυσμιακά κέντρα. Η μακραίωνη παρουσία της στο χώρο προσέδωσε στην κώμη οντότητα μεγαλύτερη απ’ όσο μπορεί να αποτυπωθεί στα σύγχρονα νομικά κείμενα ή στις μνημειακές επιγραφές (...) Μακραίωνη παρουσία στο χώρο σημαίνει πρωτίστως αντοχή της κοινότητας στους κραδασμούς, τους οποίους ανεξέλεγκτοι παράγοντες επέφεραν κατά καιρούς στον κορμό της. Παρακολουθούμε την εξέλιξη ενός οργανισμού, ο οποίος δομείται γερά. Η κοινότητα αποκτά την ευκαμψία του κλαδιού που δεν σπάει από την ισχύ του ανέμου, αλλά και εσωτερική συνοχή που της δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι τα βάθρα της είναι γερά. Οι ναοί της κοινωνίας των Τσιντζίνων αντανακλούν καθαρότερα από ο,τιδήποτε άλλο τα στερεά δομικά της χαρακτηριστικά (...) Το σώμα, ο νους και η ψυχή της κώμης, ο χωρικός και η χωρική, μετείχε με συνολικό τρόπο στον τεχνικό πολιτισμό της εποχής του/της. Με άλλα λόγια είχε όλες τις γνώσεις που του/της εξασφάλιζαν αυτάρκεια, σε εποχή κατά την οποία δεν υπήρχε υπέρτερος φορέας κοινωνικής μέριμνας (…) Ο χωρικός και η χωρική υποχρεούταν να συμβιβαστεί οριστικά με την έννοια του αναπάντεχου, ως προϋπόθεση για να μάθει να αντιμετωπίζει τους φυσικούς κινδύνους∙ μάθαινε να προβλέπει και να προλαμβάνει το κακό, καθώς οι συνέπειές του ήσαν συχνά μη αναστρέψιμες.”[11] Καταλήγοντας, ο συγγραφέας μας εισάγει μοναδικά και στην κοινωνική διάσταση του Τσιντζινιώτικου οικισμού. Κοινωνικές λεπτομέρειες που σε μεγάλο βαθμό διατηρήθηκαν σε ζώσα μνήμη, συνιστούν ο έλεγχος των συναισθημάτων ώστε να αποτραπούν οι εντάσεις σε μια κλειστή κοινωνία και αντιστοίχως, η ενίσχυση συμπεριφορών ελιγμού, προσποίησης και κατά συνπεπεια, καχυποψίας. Την ίδια στιγμή, ο συγγραφέας φαίνεται να γνωρίζει αρκετά καλά τους περιορισμούς του πονήματός του. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει: “οι δυνατότητες της ιστορικής έρευνας έχουν κι αυτές τα όριά τους. Οι ειδικοί μελετητές μακρινών εποχών γνωρίζουν πολύ καλά να περιορίζουν τις φιλοδοξίες τους σ’ αυτά που μπορούν να αντλήσουν από τα ελάχιστα διαθέσιμα υλικά τεκμήρια(…). Kαμία κοινωνία δεν στέκει απεριόριστα ανοιχτή απέναντί μας. Πώς (…) είναι δυνατό να ξανακουστούν οι ήχοι μιας κοινωνίας ανεπιστρεπτί παρελθούσας; Καθώς λέει ο φιλόσοφος[12], από τα ίχνη των οπλών πάνω στο χώμα μπορούμε να υπολογίσουμε την κατεύθυνση του αλόγου καθώς και την ταχύτητά του, ίσως ακόμη το βάρος του αλόγου και του αναβάτη∙ αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε, τι σκεφτόταν ο αναβάτης την ώρα που κάλπαζε ούτε θα μάθουμε ποτέ, εάν κάλπαζε προς την αγάπη του ή προς το θάνατό του.”[13] Μούτουλας Παντελής: “Τα Τσίντζινα. Ιστορία του Χωριού και της Περιοχής του στον Πάρνωνα”, σελ. 156, Zengler, Αθήνα 2008, λιανική τιμή € 15,00
Since about 1905, scores of articles –including an unpublished 1941 Monograph- have been written on aspects of Tsintzina history. Greek and foreign academics and intellectuals, locals and friends of no particular expertise but with enough knowledge of village and area history, have contributed on roughly equal proportions. Now the first book on the subject is a fact. Author Pantelis Moutoulas, is a professional historian and an expert writer on aspects of history of the Peloponnese, the palm-leaf shaped peninsula of southern Greece, where Tsintzina are located. His first of two volumes on the history of Tsintzina and its broader geographical area, covers the period to year 1715. That year marks the end of the Venetian occupation interval and the beginning of the last years of the Ottoman occupation, before the Greek Independence War of 1821-29. Born in Athens to a Tsintzinian mother, Moutoulas has enough affinity to the area. His professional approach however becomes evident, right from the opening words of his prologue: “(…) several people with a high degree of affection to their native locality (…) had the urge to put things on record. In most of such writings, a rather pedantic stereotype is detectable: The village is artificially beautified (…) links to the broader area are downgraded but at the same time, links to a glorious ancient Greek past are sought. Such links, if not quite discovered, are often fabricated via a usually futile pursuit of the origin of the village name (…) An uncritical presentation of ‘important’ village families and clans and a romantic depiction of events and local customs, completes an altogether skewed overview.[1] ” Having rejected the “conventional” and rather safe approach of such predecessors, Moutoulas is by no means unaware of the challenges his methodology would endure. Quoting Athens Historian Spiro Asdrachas, he acknowledges that “historical material acquires its value only by the inherent questions that we are to address it with[2]”. From here onward, the usual problems commence: “questions addressed to the historical evidence we are presented with, derive from an a-priori decision: Where to look for. What are we actually seeking; and what do we wish to discover (…). Which questions are to be written-off, what plans to jettison and which points to avoid.[3]” In view of the above, it is clearly the author’s “privilege” to start his journey from about the 5th century A.D. His kick-off location is nearby Zarafona, a village some 10 miles (16km) east of Tsintzina village. The initial focal point there, is an early Christian basilica dedicated to the Assumption of our Lady Theotokos. This 5th C AD ruin is the first sign of human presence (rather, of an organized society) in the vicinity. From there, Moutoulas unfolds a solid trail of well-documented facts and events, to the first concrete evidence of an organized settlement in Tsintzina during the 13th century and to the strong indications of an organized society there at least but also perhaps no more than some 200-300 years before. While this approach is academically sound, it begets the question why the author commenced his voyage in 5th century Zarafona some 10 miles East of Tsintzina, in preference to the undated but certainly much older ruins of a sizeable building at Marmara summit, a “mere” 2,5 miles (4km) to the opposite direction. This westerly location correlates significantly with the travel notes of the 2nd C. AD Pausanias[4] journey to Sparta. There, Pausanias describes a Mt. Parnon trail via the thick oak forest of Skotita[5] surrounding Zeus temple, the “Hermes” columns denoting the Kynouria - Lacaedemon (Spartan) border and several other terrestrial landmarks. Landmarks that have yet to be exactly located by archaeologists but should really lie within a radius of no more than 10-15 miles (16-25km) from Tsintzina village. Moutoulas acknowledges that an uninterrupted human presence in this area from the early Helladic through the Roman period, is well documented from archaeological evidence.[6] Such evidence includes a well developed road network at very close range and witness accounts of tomb-shaped graves at the edge of Tsintzina village itself. The author instead, has used his academic judgment against a more direct implication of village history with an earlier date than the one selected. First and foremost, the exact Pausanias 2nd Century trail remains to a large extent a matter of controversy. Despite human activity in the area well before the 2nd Century AD, it is rather erroneous to even suspect a Tsintzina settlement for another 900 to 1.000 years. On the contrary, once we establish links to a society in Zarafona no later than the 5th C AD, a logical and academically sound trail of facts can be inferred. Having correlated the inferences of a rather significant basilica in Zarafona at such an early age with broader historical developments in the Sparta valley, the next significant stop is the acknowledgement of a strong and prosperous 11th Century AD settlement in Chrissafa, a village some 15 miles (25km) due south of Tsintzina and 12miles (18km) east of Sparta itself. In Chrissafa, ample historical evidence allows us to observe a well organized and stratified society as early as the 1300s and throughout the early 18th century. Whilst Tsintzina itself appears initially as a mid-size settlement in a byzantine Decree of 1314 (1292 or 1295 according to other researchers), at the same time it appears significant enough in itself, to deserve a mention in the Decree[7] and also to have already developed “significant” families[8] during at least the mid 1300s. Unlike more recent experience, the entire area throughout that period was quite sparsely populated, facing occasional demographic crises. Viewed from that perspective, Moutoulas acknowledges that the village (and most of the vicinity) appears to be showing a rather unprecedented dynamism only as recently as the 17th century.[9] It is at about this time that St. Anargiroi Monastery, a much older monastic complex some 2 miles (3,5km) to the village west, revives. Another nearby monastery, St. Tessarákonda to the village south, erects a new complex within its fields in 1615. Within Tsintzina itself, St. Vlassios chapel is frescoed in 1611. Tsintzinian monks appear prominent in the ranks of the monastic community since the mid 1600s. A Tsintzinian clergyman submits himself as a candidate for Archbishop of Lacaedemonia (today Diocese of Sparta) in 1697. During the brief Venetian rule interval of 1688-1715, a census records a Tsintzina population of some 144 in 46 families, making the village the 13th largest out of 53 belonging to the “territorio di Crisaffa.”[10] The village also appears to make a disproportionately high contribution in men and taxes to the regional administration, clearly a sign of relative “affluence”. The author has decided to end Vol. I at the end of the Venetian rule of 1715. This as the subsequent period differs significantly to the centuries before. Unlike the slow pace of events in the six to eight preceding centuries, the village enters an accelerated path of growth on the last 100 years of Ottoman rule and as we approach the Greek revolution of 1821, in which it played a rather significant part. Post independence developments are also rapid. In many ways they are complex as well as unprecedented, meriting a different approach in a separate volume. As the author concludes on the period to 1715 covered in Vol. I, a significant Tsintzina milestone is its longstanding existence in itself: “in the mosaic of the few and sparsely populated settlements of the broader area of Medieval Laconia, the komi[11] of Tsintzina appears like the crown of a wide vicinity (…) away from the main centers of population. Its longstanding presence in time asserts to the komi a much greater substance of what can be inferred at the various archival sources, legal documents and inscriptions. (…) Longstanding presence in time means above all, endurance to turbulence which various and uncontrollable factors have sustained over time to its core. We observe the evolution of a settlement which erects itself on a solid basis. A community with characteristics akin to those of the branch of a tree: Will bend in the presence of a strong wind but will not break. The old churches of the Tsintzinian society reflect above all its strong structural characteristics. (…) The body, soul and intellect of this komi, ie the villager, man and woman, had an holistic participation to the technical civilization of its time. In other words, they had all necessary knowledge and expertise to obtain self-sufficiency at a time where no supreme carrier of welfare existed (…). At the same time, the villager ought to make a definite truce with the unexpected. As a prerequisite to learn to confront natural hazards, he acquired skills to avoid all “evil”, as its consequences were often irreversible[12]”. In his concluding Vol. I words, Moutoulas reserves a rare insight to social aspects of early Tsintzinian societies. Aspects that to a large extend were preserved within living memory, such as the controlling of feelings to avoid tensions and the undesirable but also unavoidable long term consequences of what could be termed as “social cunningness” as a means of achievement. At the same time, the author is realistic enough to acknowledge the limitations of his research.
“We have to make terms with the fact that no
historical society is open to us to an unlimited
degree (…) How can you revive the sounds of a
society which is irreversibly bygone. As the
philosopher[13]
says, ‘from the traces of the heels on the
ground you can make an inference as to the
direction of the horse and the speed of its
gallop, perhaps even the weight of its rider.
But you can never be sure of what its rider was
thinking as he was galloping away, whilst you
will never know whether he was riding to his
beloved one or to his death[14]”.
Moutoulas Pantelis: “Tsintzina: A History of
Village and Area”, Vol. I, Zengler
Editions, Athens 2008. Complete with
Glossary, References and an archival documents
section (156 pages), price: € 15.00
[1]
Prologue, page 13
Recollections of Survival A true story of hardship, devastation, and survival during WWII and the Greek Civil War Nikos A. Karavasos Nikos takes you through a family's painstaking adventure of famine, terror, and daily struggles for survival during the German occupation of Greece, as well as the subsequent immoral struggle of Greeks killing each other - father against son, husband's family against wife's family, brother against brother. We have heard numerous times of death camps and millions of Jews killed by the Germans. Movies were made of the Holocaust, Schindler's List, and others but that is not the only place where the Germans committed atrocities. In Greece more than 50,000 Jews were killed and many more Greeks lost their lives. Even in my small village of Zoupena the Nazis gunned down twenty-one innocent people in cold blood. As if the WWII catastrophe was not enough, a more internal war in Greece took the country into deeper depths of sufferings. A young boy's candid account of the events as he experienced them provides a remarkable trail of famine, terror, and survival for himself and his family. If interested in purchasing the book, Recollections of Survival, please contact: Nikolaos (Nick) Caravasos Email:
nikosc38@hotmail.com
A new Life Begins after Having Survived WWII and the Greek Civil War Nikos A. Karavasos Others may have lived similar journeys, but this remarkable journey of life in America is mine and mine alone. We ventured as a displaced family and we arrived in the land of opportunity, penniless and not speaking a word of English. We were able to not only survive but also excel in our diverse undertakings. Although my brothers and sister followed in the footsteps of my father engaging in the food business as successful entrepreneurs, I on the other hand realized that a college education will serve me better. And it sure did. Six months before I graduated I was given a position by the most admired airplane company in the world – Boeing. I was successfully employed for 38 years until dynamic changes in world events but mostly company miscues toppled it from the pedestal. The new make up of The Boeing Company after buying out McDonnell-Douglas in 1997 was detrimental to Boeing heritage people. They were pushed aside while the ‘knowledgeable newcomers’ ran the show. That’s when I saw my way out and left the company to pursue my travels, enjoy my hobbies, and do consulting for the government. For the most part my years with Boeing were happy years allowing me to provide for my family as the sole provider, something almost unthinkable today as two worker families being the norm. A good portion of the book describes my travels throughout Europe but mainly my travels to over 30 Greek Isles as well as the entire mainland including my paradise on earth – Tsintzina. Nikolaos (Nick) Caravasos Email:
nikosc38@hotmail.com
Before and during the war of independence Zaharias, Nikolopoulos and Barbitsiotis The book, “Greek heroes before and during the war of independence: Zaharias, Nikolopoulos and Barbitsiotis,” is about three heroes who played a pivotal role in their respected era’s for Greece to achieve her freedom after nearly four centuries of slavery under the Ottoman Empire. The heroes are named, Zaharias (the) Barbitsiotis, Andonis Nikolopoulos and Petros Anagnostopoulos-Barbitsiotis and they all played a significant role in Greek society, by either laying the foundation for Greek Independence, or by continuing and preventing the Greek cause for liberation from becoming extinct. The book covers heroes’s life history and dwells on some of their major life events, which changed the history of Modern Greece. It also informs the readers about the major battles they faced their various ordeals they went through and a brief background about their family lineage. Also, the book includes information on the respected villages they came from and were based at. In addition, the book explains the close association and relationship between the three heroes.. It should also be mentioned that the book rightfully covers the social and government structure, along with the events in the Peloponnese leading up to the time period of when these three heroes started their glorious history. The cost of the book is $ 11.00 (US) and anyone who is interested may contact Andrew Pagonis, the author of the book, by e-mail: APagonis@exchange.ml.com
|
